Ostatnia aktualizacja 25 maja, 2023
Internet opiera się na precyzyjnym systemie adresacji, który pozwala na jednoznaczne zidentyfikowanie każdego z urządzeń podłączonego do sieci. Podstawą tego systemu są adresy IP (Internet Protocol), które funkcjonują jak cyfrowe “adresy domów”, umożliwiając przesyłanie informacji do właściwych miejsc. Istnieją dwa główne standardy adresacji IP – starszy IPv4 i nowszy IPv6. To właśnie w kontekście IPv4 funkcjonuje podział na klasy adresów IP. Klasy te, oznaczane literami od A do E, służą do określania struktury adresu IP i pozwalają na różnorodne zastosowania w różnych typach sieci, od małych sieci domowych po rozległe sieci korporacyjne. Poniżej przedstawiamy szczegółowy przegląd tych klas oraz ich zastosowań.
Sprawdź: HTTP request, czyli jak komunikować się z API
Rodzaje adresów IP – IPv4 i IPv6
Aktualnie mamy do czynienia z dwoma standardami adresacji IP – IPv4 i IPv6.
IPv4 to starsza wersja. Składa się z czterech bloków liczb od 0 do 255, oddzielonych kropkami, np. 192.168.0.1. Ze względu na rosnącą liczbę urządzeń podłączanych do internetu, dostępne adresy IPv4 zaczęły się wyczerpywać.
IPv6, jako następca IPv4, rozwiązuje ten problem poprzez zastosowanie 128-bitowej przestrzeni adresowej. Umożliwia teoretyczne utworzenie około 3.4×10^38 unikalnych adresów. Przykładowy adres IPv6 może wyglądać tak: 2001:0db8:85a3:0000:0000:8a2e:0370:7334.
Dalsza część artykułu znajduje się pod materiałem wideo:
Klasy adresów IP w IPv4. Szczegółowe omówienie
W ramach adresacji IPv4 mamy do czynienia z pięcioma klasami adresów IP: A, B, C, D i E. Każda z nich ma swoje unikalne właściwości oraz zakresy, które zdefiniowano z myślą o różnych scenariuszach użycia.
Klasa A
Ta klasa adresów IP jest przeznaczona dla bardzo dużych sieci, np. sieci międzynarodowych. Zakres adresów wynosi od 1.0.0.0 do 126.0.0.0. Pierwszy blok, czyli pierwsze 8 bitów, jest zarezerwowane na identyfikację sieci, a pozostałe 24 bity służą do identyfikacji hosta. Dzięki temu w jednej sieci klasy A można mieć ponad 16 milionów unikalnych adresów hostów.
Klasa B
Adresy klasy B obsługują średnie i większe sieci, np. sieci korporacyjne. Zakres adresów wynosi od 128.0.0.0 do 191.255.0.0. W tym przypadku pierwsze 16 bitów służy do identyfikacji sieci, a pozostałe 16 bitów do identyfikacji hosta. Sieć klasy B może zawierać do 65,534 unikalnych adresów hostów.
Klasa C
Ta klasa adresów obsługuje małe sieci, np. sieci lokalne (LAN). Zakres adresów wynosi od 192.0.0.0 do 223.255.255.0. Pierwsze 24 bity służą do identyfikacji sieci, a ostatnie 8 bitów do identyfikacji hosta. Sieć klasy C może zawierać do 254 unikalnych adresów hostów.
Klasa D
Adresów klasy D używa się do tzw. multicastu, czyli technologii, która umożliwia wysyłanie jednego strumienia danych do wielu odbiorców naraz. Zakres adresów to 224.0.0.0 do 239.255.255.255. Adresy te nie dzielą się na część sieciową i hostową.
Klasa E
Adresów klas E zwykle nie używa się w normalnym ruchu sieciowym, ponieważ są zarezerwowane do innych działań. Zakres adresów to 240.0.0.0 do 255.255.255.255. Klasę E często wykorzystuje się do celów badawczych i eksperymentalnych.
Czytaj więcej:
Co to jest Cheat Sheet dla programistów?
Tablet graficzny z ekranem – polecane modele
Jakie są typowe zadania analityka biznesowego?
Podkładka chłodząca pod laptopa – polecane modele
Pragmatyczny programista – kto to jest i jakie powinien mieć cechy?
